Приказните кои нѐ расплакаа
Не, не сакам да зборувам за турските серии.
Не сум потресена од нив, иако рекламите тоа го пропагираат.
Ни за тоа колку баба ти и тетка ми исплакале солзи од губитокот на главниот лик, демек бил невин.
Сакам да говорам за времето пред Касандра.
За времето пред легнување кога ќе завршат сите сапуници, кога Малечките Невести ќе престанат да се чудат што ги снашло.
За утрото по ноќта кога се разбудуваме во тажната реалност.
Тогаш се чувствувам најрасплакано.
Некогаш си плачам и од среќа, се чувствувам жива. Си мислам: „Добро е, не умреле чувствата.“
Еднаш се расплакав од тага, од лутина, не знам што ми стана. Се пријавив на аудиција за подобар живот. Немаше никој, бев сама. Во моментот бев најрасплаканото девојче, видов дека единствено мојот живот бил за поправање, сите си поседувале совршен. Или, никој не сака да се понижи и да каже дека припаѓа на групата на луѓе со маани.
Не сака да признае дека сакал да ја има девојката на најдобриот другар.
Дека е љубоморна на туѓата брендирана облека.
Што им поткажал погрешен одговор.
Не дал скрипта за испитот.
Се пофалил дека ги свртел сите женски.
Во ред е. Бели или црни лаги - ги имаме сите. Не ме расплакувај со твојата патетика , помогни ми да се насмееме, ќе те поддржам.
Не гледај реклами, ни кажуваат дека е во ред да се потресеме на филмуваните приказни.
Често ми се плаче од бабичка во црно, натажена, со шамија и случајно сретната по патот.
Во црква, кога палат свеќа долу.
Ми се плаче, но од радост, кога ќе видам штотуку проодено дете, трча кон мајка му.
А, од другата страна, млад човек, со синчето за рака, оди кон нив.
Семејство...
Ќе видам некогаш жена, стуткана од студот, чека на автобуска. Ноќ е, сама е и којзнае од каков маж бега.
Ќе слушнам млади животи гинат.
Ќе слушнам другарка ме кани на свадба.
На мекици.
На крштевка.
Ќе слушнам ми ја одбиле книгата.
Ми дале награда.
Мојата песна победила, станала хит.
Сум го сакала, а ми врти глава, оди кон друга.
Симпатијата ме кани на кафе, чинам, најубава сум на свет.
Не ме примиле, но блиските ми се тука.
Ме паднале на последниот испит.
Имам роденден, ми честита прво тој.
Ми се плаче на помислата на Тоше.
Ми се плаче на разделбите, на прегратките, на бакнежите, на стискањата, на носењето куфери, на она: „Не си оди!“, на мафтањето, на ветувањата за враќање, за јавување, за посетување, незаборавање.
Кога малото девојче плаче да не оди во градинка.
Кога тој оди на работа во Америка.
На завршување на посетата во болница.
На враќањето дома на вљубените од различни градови.
На раскинувањето.
На земањето невеста.
Слушам турските серии ги расплакаа луѓето, а јас уште плачам во себе за жената која чекаше автобус, на војникот кој не го дочека синот да се роди.
На војната меѓу зависните, алчните, неспособните.
Да, вечерта пред да заспијам ги гледам и слушам приказните кои нѐ расплакаа.
Некогаш од среќа, некогаш од тага.
Никогаш од турски серии.
Марија Лозаноска
7.10.2013, понеделник
Не сум потресена од нив, иако рекламите тоа го пропагираат.
Ни за тоа колку баба ти и тетка ми исплакале солзи од губитокот на главниот лик, демек бил невин.
Сакам да говорам за времето пред Касандра.
За времето пред легнување кога ќе завршат сите сапуници, кога Малечките Невести ќе престанат да се чудат што ги снашло.
За утрото по ноќта кога се разбудуваме во тажната реалност.
Тогаш се чувствувам најрасплакано.
Некогаш си плачам и од среќа, се чувствувам жива. Си мислам: „Добро е, не умреле чувствата.“
Еднаш се расплакав од тага, од лутина, не знам што ми стана. Се пријавив на аудиција за подобар живот. Немаше никој, бев сама. Во моментот бев најрасплаканото девојче, видов дека единствено мојот живот бил за поправање, сите си поседувале совршен. Или, никој не сака да се понижи и да каже дека припаѓа на групата на луѓе со маани.
Не сака да признае дека сакал да ја има девојката на најдобриот другар.
Дека е љубоморна на туѓата брендирана облека.
Што им поткажал погрешен одговор.
Не дал скрипта за испитот.
Се пофалил дека ги свртел сите женски.
Во ред е. Бели или црни лаги - ги имаме сите. Не ме расплакувај со твојата патетика , помогни ми да се насмееме, ќе те поддржам.
Не гледај реклами, ни кажуваат дека е во ред да се потресеме на филмуваните приказни.
Често ми се плаче од бабичка во црно, натажена, со шамија и случајно сретната по патот.
Во црква, кога палат свеќа долу.
Ми се плаче, но од радост, кога ќе видам штотуку проодено дете, трча кон мајка му.
А, од другата страна, млад човек, со синчето за рака, оди кон нив.
Семејство...
Ќе видам некогаш жена, стуткана од студот, чека на автобуска. Ноќ е, сама е и којзнае од каков маж бега.
Ќе слушнам млади животи гинат.
Ќе слушнам другарка ме кани на свадба.
На мекици.
На крштевка.
Ќе слушнам ми ја одбиле книгата.
Ми дале награда.
Мојата песна победила, станала хит.
Сум го сакала, а ми врти глава, оди кон друга.
Симпатијата ме кани на кафе, чинам, најубава сум на свет.
Не ме примиле, но блиските ми се тука.
Ме паднале на последниот испит.
Имам роденден, ми честита прво тој.
Ми се плаче на помислата на Тоше.
Ми се плаче на разделбите, на прегратките, на бакнежите, на стискањата, на носењето куфери, на она: „Не си оди!“, на мафтањето, на ветувањата за враќање, за јавување, за посетување, незаборавање.
Кога малото девојче плаче да не оди во градинка.
Кога тој оди на работа во Америка.
На завршување на посетата во болница.
На враќањето дома на вљубените од различни градови.
На раскинувањето.
На земањето невеста.
Слушам турските серии ги расплакаа луѓето, а јас уште плачам во себе за жената која чекаше автобус, на војникот кој не го дочека синот да се роди.
На војната меѓу зависните, алчните, неспособните.
Да, вечерта пред да заспијам ги гледам и слушам приказните кои нѐ расплакаа.
Некогаш од среќа, некогаш од тага.
Никогаш од турски серии.
Марија Лозаноска
7.10.2013, понеделник