Годишници од последното збогум
Не знам ни дали воопшто имаше збогум. Не се сеќавам ни дали се поздравивме. Умот не ги помни лошите работи, можеби. Знам дека денот беше навидум најубав. Колку убав, толку тежок. Сонцето изгреваше темнина. Ги тераше луѓето да не се сакаат. Да го туркаат другиот од себе. Им влеваше амнезија за да заборават дека со некого ќе градеа иднина. Ќе правеа свадба, можеби.
Некои слават секакви работи. Како мала славев годишница на купените ролерки. Камо и сега да беше така. Сега славам годишници на други работи, а купувањето е само нешто што се случува измеѓу. Ништо не ми предизвикува радост, среќичка, ништо не ми црта несмевка на лицето. Срцето не ми потскокнува повеќе.
Напукнато е, го боли, не може да се движи.
Поминааа неколку годишници. Така ги викам, а можеби и се денови, месечнини, саати. Ги славам на посебен начин, како што ќе ми се наврати филмот. Некогаш славам со носталгија, за едно убаво поминато време. Па ќе се сетам на зборовите. Ох, тие проклети зборови! Што не постојат само писателите, па ако ни е до зборови да си прочитавме, а ако не - ќе си фаќаше прав на полицата книгата. Вака слушаш некои зборови кои не сакаш да ги слушнеш. Како тоа збогум... Кој вика денес ’збогум’? Нека остане во филмовите, и онака е тоа лажно збогум.
Не знам, полесно ми е да мислам дека кажавме збогум.
Како помалку да боли.
Го славам последното збогум бидејќи ми недостига славењето. Порано славевме вистински годишници. Славевме прв бакнеж, прва средба, прво ’здраво’. Макар и сама, но не сакам да престане славјето. Бидејќи ако престане, нема ни да постои. Не сакам да не постои.
Затоа, уште ќе го славам последното збогум.
Така ќе го пречекам и следното здраво.
Слични се.
Исто болат.
Марија Лозаноска
22.6.2015, понеделник
Некои слават секакви работи. Како мала славев годишница на купените ролерки. Камо и сега да беше така. Сега славам годишници на други работи, а купувањето е само нешто што се случува измеѓу. Ништо не ми предизвикува радост, среќичка, ништо не ми црта несмевка на лицето. Срцето не ми потскокнува повеќе.
Напукнато е, го боли, не може да се движи.
Поминааа неколку годишници. Така ги викам, а можеби и се денови, месечнини, саати. Ги славам на посебен начин, како што ќе ми се наврати филмот. Некогаш славам со носталгија, за едно убаво поминато време. Па ќе се сетам на зборовите. Ох, тие проклети зборови! Што не постојат само писателите, па ако ни е до зборови да си прочитавме, а ако не - ќе си фаќаше прав на полицата книгата. Вака слушаш некои зборови кои не сакаш да ги слушнеш. Како тоа збогум... Кој вика денес ’збогум’? Нека остане во филмовите, и онака е тоа лажно збогум.
Не знам, полесно ми е да мислам дека кажавме збогум.
Како помалку да боли.
Го славам последното збогум бидејќи ми недостига славењето. Порано славевме вистински годишници. Славевме прв бакнеж, прва средба, прво ’здраво’. Макар и сама, но не сакам да престане славјето. Бидејќи ако престане, нема ни да постои. Не сакам да не постои.
Затоа, уште ќе го славам последното збогум.
Така ќе го пречекам и следното здраво.
Слични се.
Исто болат.
Марија Лозаноска
22.6.2015, понеделник