Глумам среќа за туѓи таги
Се чувствувам како да не ми е лесно во животот. Колку што посакувам да ми е така, толку потешко го добивам. Лесното го добивам тешко, тешкото - лесно.
Наместо обратно.
Често сакам да видам насмеани лица. Скоро и секогаш ги посакувам наоколу. Си мислам дека тоа ќе ми биде формулата за среќа, дека можеби токму тие ќе ме стимулираат за и јас секогаш да сум таква. Но, премногу посакувајќи, само се трошам. Како да имам некоја чудна моќ и забележувам кога тие имаат сокриено тага. Па, пробувам да ги насмеам. Наместо тие мене, како што претходно барав.
Глумам среќна за тие да не бидат тажни.
И наивно очекувам дека исто ќе ми вратат.
Но, не враќаат.
Само ме трошат.
Никој не сака истрошена роба. Сите сакаат луѓе исполнети со енергија. Со елан за животот, со живописни идеи за понатаму, со цел да украдат од нив и така да си го средат животот. Не сакаат депресивни. Не сакаат ожалостени. За мака единствено сакаат да слушнат само кога ја изговараат самите тие. Во моментот кога таа ќе заврши, нема потреба од преслушување и решавање туѓи.
После тоа, се’ мора да биде во знакот на позитивата.
Можам да кажам дека се вбројувам во оние луѓе кои се истрошени. Изигрувајќи кловн цел живот. Имитирајќи звуци за да избега лошото, преземајќи улоги на психолози, педагози, учителки, рама за плачење, советници за врски и бракови, уво за најновиот пар во градот кој не одговара и за најновиот апарат кој е неодамна купен и кој никој ни во државата го нема.
Истрошена сум заедно со среќата.
Која никој не ми ја враќа, а сама не се раѓа.
И како дете посакувам да живеам во земјата на среќата, во земјата Недојдија и никогаш да не дојдам овде. Да не пораснам и да знам дека можам да бидам среќна само на еден начин - за себе. Да сфатам дека изглумената насмевка не изнудува среќа, а забавувајќи ги другите само ја намалува својата.
Но, човекот прави глупави работи за неа.
Дури и ја глуми за сите останати да не се тажни.
Марија Лозаноска
14.8.2014, четврток
Наместо обратно.
Често сакам да видам насмеани лица. Скоро и секогаш ги посакувам наоколу. Си мислам дека тоа ќе ми биде формулата за среќа, дека можеби токму тие ќе ме стимулираат за и јас секогаш да сум таква. Но, премногу посакувајќи, само се трошам. Како да имам некоја чудна моќ и забележувам кога тие имаат сокриено тага. Па, пробувам да ги насмеам. Наместо тие мене, како што претходно барав.
Глумам среќна за тие да не бидат тажни.
И наивно очекувам дека исто ќе ми вратат.
Но, не враќаат.
Само ме трошат.
Никој не сака истрошена роба. Сите сакаат луѓе исполнети со енергија. Со елан за животот, со живописни идеи за понатаму, со цел да украдат од нив и така да си го средат животот. Не сакаат депресивни. Не сакаат ожалостени. За мака единствено сакаат да слушнат само кога ја изговараат самите тие. Во моментот кога таа ќе заврши, нема потреба од преслушување и решавање туѓи.
После тоа, се’ мора да биде во знакот на позитивата.
Можам да кажам дека се вбројувам во оние луѓе кои се истрошени. Изигрувајќи кловн цел живот. Имитирајќи звуци за да избега лошото, преземајќи улоги на психолози, педагози, учителки, рама за плачење, советници за врски и бракови, уво за најновиот пар во градот кој не одговара и за најновиот апарат кој е неодамна купен и кој никој ни во државата го нема.
Истрошена сум заедно со среќата.
Која никој не ми ја враќа, а сама не се раѓа.
И како дете посакувам да живеам во земјата на среќата, во земјата Недојдија и никогаш да не дојдам овде. Да не пораснам и да знам дека можам да бидам среќна само на еден начин - за себе. Да сфатам дека изглумената насмевка не изнудува среќа, а забавувајќи ги другите само ја намалува својата.
Но, човекот прави глупави работи за неа.
Дури и ја глуми за сите останати да не се тажни.
Марија Лозаноска
14.8.2014, четврток