Ме игнорираш како ѐ во „се“
„Знам ти не чуваше. Да ти се промени во животот мој.“...
Оттогаш не сме заедно. Но, подоцна сфатив каде згрешил. Не ме чуваше како запирката и надредниот знак, а битна му бев како голема буква во реченица. Не ме одделуваше од другите по вредност исто како „незнам“, „неможам“, „несакам“. Во неговиот живот бев само уште едно неправилно „сеуште“.
А, јас сѐ уште го сакав, не знам поради што. Можеби дека кога молчеше беше многу сладок. Но, и не сме сите родени за говорници. Сепак, понекогаш знаеше да истресе од ракавот некој изворен говор, како оној на баба ми, или како оној во песните во кафеана, но ништо не ми ја креваше косата како неговиот израз во пишувањето.
Тој беше непоправлив грешкописец.
Се знаевме во модерното време. Кога сите разговараат преку социјалните мрежи, кога сите почнуваат на кирилица и користат интерпукциски знаци. Неизбежен беше контактот преку напишани реченици, чатот пукаше од поздрави. Но, сѐ ќе беше добро доколку ми испраќаше само смајлиња и љубов преку срце држано од нацртано девојче, па и по некој лајк на слика. Доволно ќе беше. Почна неподносливо да паѓа нашата сајберска љубов.
Како интернет на крај на месец.
Сѐ започна кога тој почна да лајкува статуси со правописни грешки. Да ми купува нелекторирани книги. Ние сѐ помалку се разбиравме. Тој секојдневно ги губеше правописните правила. Едно по едно... Доколку тој би живеел во времето на војните, како еден гласноговорник, како еден читач на битните испратени писма, јас ќе бев сигурна дека тој ќе предизвикаше уште една.
Така и нашата љубов се изгуби.
Како плашливец во војна.
„Излагав скришно, али сваќа главата на мајками.“ - ми пиша. Не му вратив, мислев дека пишува неговото помало братче, кое самошто беше заодено на училиште. Не разбирав кој кого излажал таинствено, и не сфаќав како може главата да се вика Али и да биде „сваќа“ на мајка му.
„И реков нешто погрешно... не те сакам... мислам и реков. Да.“ - се разочарав. Премногу.
„Не ме сакаш повеќе? Дали си лут што ќе одам повторно со другарките? Кажи ако грешам во нешто...“ - навистина не ми беше јасно. Морав да се осигурам што сака да ми каже. Очигледно беше деко тој ми пишува.
„Не те сакам оди бегај немисли на мене грешка си...“ - ме закопа длабоко се неговите зборови.
„Во ред, не ме барај ни ти мене, кога не знаеш да ме чуваш.Поздрав.“ - морав да го пишам тоа. Не сакав да прегазам преку гордоста.
Добив уште една порака на Фејсбук од него. Со таа која завршивме. Последното болење на очите.
„Знам ти не чуваше. Да ти се промени во животот мој.“
Го избришав од пријатели. Пробав да го избришам и од срцето.
Го сретнав по некое време. Во град, беше разочаран, како да се каеше. Ми се доближи и само ми рече:
-Знаеш колку те сакав и те сакам. Толку колку што сум неписмен.
Го видов тоа во неговите очи. Беше искрен, со исто таква љубов кон мене. Но, не можеше да биде таа поголема од она разочарување што јас го видов. Затоа ги отворив неговите пораки и пробав да ги поправам, да ги ставам правилата на правописот и интерпукцијата што тој ја игнорираше.
Уште потешко ми стана што дозволил љубовта да ни го расипе лошо напишаниот македонски јазик:
„Излегував скришно, но сфаќа главата на мајка ми.“
„ѝ реков нешто погрешно... не те сакам... мислам, ѝ реков. Да.“
„Не, те сакам, оди, бегај, не мисли на мене, грешка си...“
„Знам, ти нѐ чуваше. Да, ти сѐ промени во животов мој.“...
Тоа е сѐ што сакал да каже.
Марија Лозаноска
3.2.2014, понеделник
Оттогаш не сме заедно. Но, подоцна сфатив каде згрешил. Не ме чуваше како запирката и надредниот знак, а битна му бев како голема буква во реченица. Не ме одделуваше од другите по вредност исто како „незнам“, „неможам“, „несакам“. Во неговиот живот бев само уште едно неправилно „сеуште“.
А, јас сѐ уште го сакав, не знам поради што. Можеби дека кога молчеше беше многу сладок. Но, и не сме сите родени за говорници. Сепак, понекогаш знаеше да истресе од ракавот некој изворен говор, како оној на баба ми, или како оној во песните во кафеана, но ништо не ми ја креваше косата како неговиот израз во пишувањето.
Тој беше непоправлив грешкописец.
Се знаевме во модерното време. Кога сите разговараат преку социјалните мрежи, кога сите почнуваат на кирилица и користат интерпукциски знаци. Неизбежен беше контактот преку напишани реченици, чатот пукаше од поздрави. Но, сѐ ќе беше добро доколку ми испраќаше само смајлиња и љубов преку срце држано од нацртано девојче, па и по некој лајк на слика. Доволно ќе беше. Почна неподносливо да паѓа нашата сајберска љубов.
Како интернет на крај на месец.
Сѐ започна кога тој почна да лајкува статуси со правописни грешки. Да ми купува нелекторирани книги. Ние сѐ помалку се разбиравме. Тој секојдневно ги губеше правописните правила. Едно по едно... Доколку тој би живеел во времето на војните, како еден гласноговорник, како еден читач на битните испратени писма, јас ќе бев сигурна дека тој ќе предизвикаше уште една.
Така и нашата љубов се изгуби.
Како плашливец во војна.
„Излагав скришно, али сваќа главата на мајками.“ - ми пиша. Не му вратив, мислев дека пишува неговото помало братче, кое самошто беше заодено на училиште. Не разбирав кој кого излажал таинствено, и не сфаќав како може главата да се вика Али и да биде „сваќа“ на мајка му.
„И реков нешто погрешно... не те сакам... мислам и реков. Да.“ - се разочарав. Премногу.
„Не ме сакаш повеќе? Дали си лут што ќе одам повторно со другарките? Кажи ако грешам во нешто...“ - навистина не ми беше јасно. Морав да се осигурам што сака да ми каже. Очигледно беше деко тој ми пишува.
„Не те сакам оди бегај немисли на мене грешка си...“ - ме закопа длабоко се неговите зборови.
„Во ред, не ме барај ни ти мене, кога не знаеш да ме чуваш.Поздрав.“ - морав да го пишам тоа. Не сакав да прегазам преку гордоста.
Добив уште една порака на Фејсбук од него. Со таа која завршивме. Последното болење на очите.
„Знам ти не чуваше. Да ти се промени во животот мој.“
Го избришав од пријатели. Пробав да го избришам и од срцето.
Го сретнав по некое време. Во град, беше разочаран, како да се каеше. Ми се доближи и само ми рече:
-Знаеш колку те сакав и те сакам. Толку колку што сум неписмен.
Го видов тоа во неговите очи. Беше искрен, со исто таква љубов кон мене. Но, не можеше да биде таа поголема од она разочарување што јас го видов. Затоа ги отворив неговите пораки и пробав да ги поправам, да ги ставам правилата на правописот и интерпукцијата што тој ја игнорираше.
Уште потешко ми стана што дозволил љубовта да ни го расипе лошо напишаниот македонски јазик:
„Излегував скришно, но сфаќа главата на мајка ми.“
„ѝ реков нешто погрешно... не те сакам... мислам, ѝ реков. Да.“
„Не, те сакам, оди, бегај, не мисли на мене, грешка си...“
„Знам, ти нѐ чуваше. Да, ти сѐ промени во животов мој.“...
Тоа е сѐ што сакал да каже.
Марија Лозаноска
3.2.2014, понеделник